Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

Είναι δύσκολο να αναδειχθεί ένας άνθρωπος ως εφευρέτης του κινηματογράφου, καθώς επί σειρά ετών, διάφοροι πειραματίστηκαν στην τεχνική της κινούμενης εικόνας.  ​​​​​​​​Η σημαντικότερη ανάπτυξη της κινηματογραφικής τεχνικής σημειώθηκε στα τέλη του 1880 με κυριότερο σημείο την εφεύρεση  του κινητοσκόπιου από τον Ουίλλιαμ Ντίκσον, ο οποίος εργαζόταν στα εργαστήρια του Τόμας Έντισον.  Το κινητοσκόπιο, ήταν μία μηχανή προβολής, με δυνατότητα να προβάλλει την κινηματογραφική ταινία σε ένα κουτί, το οποίο ήταν ορατό μόνο από έναν θεατή μέσω μιας οπής. Η συσκευή παρουσιάστηκε για πρώτη φορά επίσημα στις 20 Μαΐου του 1891, μαζί με την πρώτη κινηματογραφική ταινία.​

Στη Γαλλία, οι αδελφοί Ογκύστ και Λουί Λυμιέρ, βασιζόμενοι στο κινητοσκόπιο, εφηύραν τον κινηματογράφο (cinematographe) που αποτελούσε μία φορητή κινηματογραφική μηχανή λήψεως, εκτύπωσης και προβολής του φιλμ. Στις 28 Δεκεμβρίου του 1895, έκαναν στο Παρίσι την πρώτη δημόσια προβολή, την οποία παρακολούθησαν 35 άτομα επί πληρωμή και προβλήθηκαν δέκα ταινίες συνολικής διάρκειας περίπου δεκαπέντε λεπτών. ​

Ένας από τους πρώτους κινηματογραφιστές που χρησιμοποίησε την διαθέσιμη τεχνική της εποχής με σκοπό την παραγωγή ταινιών κάτω από όρους τέχνης, υπήρξε ο Ζορζ Μελιέ, ο οποίος θεωρείται και από τους πρώτους κινηματογραφικούς σκηνοθέτες. Επιπλέον, εισήγαγε τεχνικές οπτικών εφέ, ενώ για πρώτη φορά πρόβαλε έγχρωμες ταινίες, χρωματίζοντας την κινηματογραφική ταινία (καρέ) με το χέρι.​

Με αφετηρία τις νέες δυνατότητες που αναδείχθηκαν, ο κινηματογράφος μετασχηματίστηκε διεθνώς στην δημοφιλή μορφή της έβδομης τέχνης, ενώ παράλληλα πολλοί κινηματογραφικοί χώροι δημιουργήθηκαν με αποκλειστικό σκοπό την προβολή ταινιών. ​

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1920, ο κινηματογράφος παρέμενε χωρίς ήχο (βουβός κινηματογράφος) και συχνά οι προβολές ταινιών συνοδεύονταν από ζωντανή μουσική. Η ιστορία του ηχογραφημένου κινηματογραφικού ήχου ξεκίνησε το 1926, όταν η Warner Brothers παρουσίασε μία συσκευή (Vitaphone), η οποία έδινε τη δυνατότητα αναπαραγωγής μουσικής μέσω ενός δίσκου που συγχρονιζόταν με την μηχανή προβολής της ταινίας. Βασισμένη σε αυτή τη νέα τεχνολογία, στα τέλη του 1927, κυκλοφόρησε η ταινία The Jazz Singer, η οποία αν και κατά το μεγαλύτερο μέρος της ήταν βουβή, υπήρξε η πρώτη που περιείχε διαλόγους.​

Η πρώτη σημαντική κατασκευαστική κίνηση στον χώρο του κινηματογράφου στην Ελλάδα παρατηρήθηκε το 1929-1930 όταν ήρθαν οι ομιλούσες ταινίες στις οποίες ο ήχος με οπτική μορφή ήταν «γραμμένος» πάνω σε αυτές. Παράλληλα με τα εξαρτήματα ήχου άρχισαν και οι κατασκευές των εξαρτημάτων που ήταν απαραίτητα για την προβολή των ελληνικών υποτίτλων στις ξενόγλωσσες ταινίες. Οι διάλογοι έπρεπε να μεταφράζονται και με κάποιον τρόπο να ενσωματώνονται στην ταινία. Η πιο εύκολη και φτηνή λύση ήταν η εκτύπωση των υποτίτλων σε ξεχωριστό φιλμ, ένας τίτλος σε κάθε κινηματογραφικό καρέ, και η προβολή τους σε μια μικρή στενόμακρη οθόνη κάτω από τη μεγάλη. Γι αυτή τη δουλειά χρειαζόταν ένα ξεχωριστό μηχάνημα προβολής που ονομάζονταν (τιτλέζα).​

Περίπου την ίδια περίοδο με την προσαρμογή του ήχου, ξεκίνησαν συστηματικές προσπάθειες για την προσθήκη χρώματος, καθώς η μέθοδος του χρωματισμού των κινηματογραφικών καρέ με το χέρι, σταδιακά εγκαταλείφτηκε με την αύξηση της διάρκειας των ταινιών. Ανάμεσα στις πρώτες συνθετικές μεθόδους προσθήκης χρώματος, υπήρξε η Technicolor, η οποία τελειοποιήθηκε το 1941 αν και παρέμενε ακριβή λόγω των περίπλοκων σταδίων διαχωρισμού και εμφάνισης των χρωμάτων. Μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, εμφανίστηκε επιπλέον το έγχρωμο αρνητικό φιλμ της εταιρίας Eastman Kodak, το οποίο δεν απαιτούσε διαδικασία διαχωρισμού των χρωμάτων. Αν και μέχρι τη δεκαετία του 1950, η παραγωγή έγχρωμων ταινιών μειοψηφούσε, κατά τη δεκαετία του 1960 και χάρη στην ανάπτυξη της σχετικής τεχνολογίας, ο έγχρωμος κινηματογράφος επικράτησε.​​

Στην Ελλάδα, ο κινηματογράφος ξεκίνησε από την αρχή του 20^ου αιώνα. Η άνθιση του όμως άρχισε μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Η χρυσή εποχή του Ελληνικού κινηματογράφου ήταν από το 1960 μέχρι το 1973, καθώς θεωρούνταν η πιο δημοφιλή και προσιτή διασκέδαση. Έπειτα από τον ερχομό της τηλεόρασης το 1970, ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για τον κινηματογράφο​, με σταδιακή μείωση των εισιτηρίων.  ​

Σήμερα, ο κινηματογράφος παραμένει μια αγαπημένη διασκέδαση καθώς με την βοήθεια της τεχνολογίας, η ποιότητα της ψυχαγωγίας που προσφέρει αναβαθμίζεται διαρκώς. 

Ο Τόμας Έντισον

Το Κινητοσκόπιο


Κινηματογραφική μηχανή προβολής σε ξύλινη βάση από την εποχή του βωβού κινηματογράφου



Κινηματογραφική μηχανή προβολής της δεκαετίας του 1950

 Κινηματογραφική μηχανή προβολής με κάρβουνο. Χρησιμοποιείται έως και σήμερα σε λιγοστούς πλέον κινηματογράφους

Έλεγχος και μοντάρισμα ταινίας

Ψηφιακή μηχανή προβολής
 

Η Ψηφιακή μηχανή προβολής  στηρίζεται στα ίδια τεχνικά χαρακτηριστικά μα οι διαφορές της είναι ότι τώρα πια δέχεται την πληροφορία της εικόνας όχι από φωτογραφίες αποτυπωμένες πάνω σε φιλμ αλλά φωτογραφίες που είναι αποθηκευμένες σε ένα υπολογιστή, καθώς και ότι δεν υπάρχουν δύο φακοί ένας για το φλατ και ένας για το σινεμοσκόπ που υπάρχουν στις κλασικές μηχανές, αλλά ένας φακός για όλες τις δουλειές.